O spotkaniu:
Maciej Frycz znalazł w tekstach Tischnera wiele ciekawych fragmentów poświęconych miłości i na ich podstawie rekonstruuje jej rozumienie przez Tischnera.
Pisze m. in. tak:
"Przedmiotem analizy jest próba odczytania Tischnerowskiej filozofii z perspektywy miłości. Do doświadczenia miłości doprowadziło księdza profesora poszukiwanie sensu. Początkowo poszukiwał go na polu epistemologicznej fenomenologii. Ostatecznie doszedł do przekonania, że źródłem sensu jest miłość. Pragniemy miłości, by ocalić swe życie przed bezsensem.
Miłość obecna jest w myśleniu ks. Tischnera w dwóch perspektywach. Z jednej strony jej rozumienie jest głęboko inspirowane objawieniem chrześcijańskim. Źródłem miłości jest Bóg. Wszelka miłość pochodzi od Boga i ostatecznie ku niemu zmierza. Ten wątek Augustyński szczególnie wybrzmiewa w jego myśli.
Z drugiej strony miłość jest pragnieniem człowieka. W artykule Porządek zbawienia zapytuje ks. Tischner:
„Osoba staje się osobą dzięki drugiej osobie. Tracąc i odzyskując siebie, człowiek traci i odzyskuje innych. W jakim zakresie „Inny” jest odpowiedzialny za los człowieka? Kim jest ten „Inny”? Czy człowiekiem czy Bogiem?”
Inny jest zarówno Bogiem, jak i drugim człowiekiem. Dramat miłości dotyczy zatem relacji z Bogiem i przez analogię także relacji z człowiekiem. Kiedy więc ks. Tischner mówi o Objawieniu, Stworzeniu i Zbawieniu, to odnosi je nie tylko do Boga, ale i innego człowieka. Drugi człowiek nie tylko objawia mi się w swojej miłości, tworzy mnie w słowie miłości, lecz pod pewnym względem także swoją miłością mnie „zbawia”.
[za: www.facebook.com/InstytutTischnera]
